Datça’nın serin akşamlarında, sokaklar yavaşlar.

Yalın ayak çocuklar eve döner,

denizin tuzu yüzlerden silinir,

ve bazı masalarda bir cızırtı başlar.

​

Safran’ın masalarında ızgara sadece bir pişirme yöntemi değil, sessiz bir tören gibidir.

Et, önce ateşle tanışır. Sonra dumanla anlaşır.

Sonra yan masadaki sohbetle yarışır.

​

Burada kimse elini aceleyle uzatmaz tabağa.

Biraz beklenir.

Çünkü biliyoruz ki, işin en güzel tarafı çoğu zaman, beklentisidir.

​

Safran’da bir akşam yemeği,

Datça’nın yazından bir sayfa gibidir

 

Hafif, sıcak, kalıcı.